Donderdag morgen om 10:30 was het dan eindelijk papa zijn moment! Na uren machteloos toekijken hoe je vrouw door helse weepijnen gaat, en je niets voor haar kan doen, behalve een beetje machteloos mee puffen en haar handje vasthouden kwam dan eindelijk het verlossende bericht: je mag gaan persen.
Een stroom van adrenaline komt los en ik kan mij maar op 1 ding focussen en dat is dat kruintje met wat haar wat langzaam te voorschijnt komt.
Wow wat is dit gaaf! En dan vraagt de verloskundige of ik het kindje wil opvangen. Mag dat? JA! Natuurlijk wil ik dat! Dus in positie en stelling ingenomen naast de verloskundige hoor ik haar roepen tegen Daantje: wachten…wachten…wachten.. op op 2/3 mag Daantje doorpersen…
Ken je die viral reclame van Microsoft van de XBOX? Dat dat kind eruit knalt? Nou zo kwam Jamie dus in mijn armen. ipv hoofdje eruit, en even langzaam draaien, knalde hij gewoon met een vaart eruit, en konden de verloskundige en ik met schrik hem nog net opvangen.. BIZAR!
En dan heb je je zoon in je armen, glibberig, warm…en dan hoor je hem opeens huilen…en dan is er even niets meer… behalve dat moment.
Zo fucking mooi!
En dan besef je dat je tot die groep mensen behoort, die je zo vaak hoorde praten in clichés, waarvan ik nu weet dat het allemaal waar is.
We groeien weer lekker door. Geweldig om te zien hoe je lichaam elke week veranderd. Afgelopen weekend zwangerschapsbroeken van mijn zusje geleend en wat zit dit heerlijk! Wil nu al niet meer zonder. Zaterdag werd mijn opa 80 jaar en kwam de hele familie bij elkaar. Niet alleen mijn opa werd verwend met cadeau’s maar wij ook! Wat een kleertjes, slabbetjes en rompertjes! Zo ontzettend lief! We hebben nu al een aardig tasje vol met babyspulletjes dus ik denk dat het wel tijd gaat worden om in Januari aan de slag te gaan om de babykamer te gaan verbouwen. LEUK!
